چند شب پیش فیلم "تسلیم ناپذیر"(INVICTUS) را دیدیم. این فیلم داستان نلسون ماندلا و تیم ملی راگبی آفریقای‏جنوبی است؛ تیمی که یادگار دوران آپارتاید است و همه نشانه‏های آپارتاید را به همراه خود دارد. برای همین سیاه‏پوستان آفریقای‏جنوبی از این تیم متنفرند. ولی ماندلا این تیم را حفظ می‏کند و با حمایت از آن، موجب می‏شود همین تیم منفور، تبدیل به وسیله نزدیکی و دوستی سیاه‏ها و سفیدها شود. با اینکه کارگردان فیلم، کلینت ایستوود بود و بازیگرانش مورگان فریمن و مت دیمون، ولی زیاد خوش‏ساخت و جذاب از آب درنیامده بود.
اما این فیلم نکته‏ای را برای من یادآور شد:
رابطه معکوسی بین قدرت و ترس حاکم است و رابطه مستقیمی بین ترس و ظلم. ماندلا از تیمی حمایت کرد که از دوران دشمن باقی مانده بود و حتی هنوز آرم نظام آپازتاید هم روی پیراهن‏شان بود. او در مقابل همه تنفر و حس انتقام موافقان و طرفدارانش، بتنهایی ایستاد و به همه آنها یاد داد که ترس فرزند ضعف است. ماندلا در برابر چشم‏های حیرت‏زده گروه محافظانش، محافظینی از سفیدپوست‏ها استخدام کرد. یعنی از میان کسانی که تا چند ماه پیش از ریاست‏جمهوری ماندلا، به مرگ او راضی بودند. این چشمه شجاعت از کوه قدرت می‏جوشد. کوه قدرتی که فقط روی محبت و همزیستی استوار است.
از این نوع قدرت‏ها نمونه‏های زیادی را می‏توان در دفتر تاریخ یافت. اگر پیامبر اسلام(ص) روز فتح مکه را یوم‏الملحمه می‏کرد شاید کسی بر او خرده نمی‏گرفت؛ خصوصا در آن موقعیت فرهنگی و تاریخی. اما او روز فتح مکه را یوم‏المرحمه کرد تا همه بدانند که یوم‏الملحمه برای ترسوهاست. برای کسانی است که ذلیلانه از ضعف خود رنج می‏کشند و بزدلانه می‏خواهند با شمشیر ظلم، قدرت ضعیف‏‏شان را در دست‏های ناتوان‏شان نگه دارند.